หลุยส์ ศุภชัย วงศ์นพดลเดชา หรือ Louis Sketcher สถาปนิกผู้ขอพักสิ่งที่ชอบ มาขอลุยในสิ่งที่รัก กับการเป็น Urban Sketcher หรือ นักวาดภาพเมือง ที่ว่าด้วยการออกไปบันทึกเรื่องราวผ่านการวาดภาพ ณ สถานที่จริง ซึ่งเขากำลังจะมี Exhibition ที่ชื่อว่า “Moments in Bangkok” คนวาดเมือง The Exhibition เราเลยอยากจะขอชวนไปสำรวจความคิด ก่อนจะไปพบกับนิทรรศการของเขากัน
เริ่มวาดภาพแนวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ปกติวาดอยู่แล้ว แต่เป็นการวาดแบบเปิดกูเกิ้ล ดูสถานที่ที่อยากไปแล้วก็วาด พอปี 4 ก็วาดเยอะขึ้น เพราะไปได้รับแรงบันดาลใจมา แล้วก็เริ่มออกไปวาดนอกสถานที่ มันไม่เหมือนกันเลยนะ การที่เราวาดอยู่ที่บ้าน กับการออกไปวาดข้างนอก เราว่ามันใช้ทักษะอีกแบบนึง มันใกล้เคียงกันแต่ไม่ได้เหมือนกันร้อยเปอร์เซ็นต์ จนถึงทุกวันนี้ก็ประมาณ 5 ปี แต่ถ้าเริ่มวาดเป็นอาชีพเนี่ย เริ่มเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ทำมาคู่กับการเป็นสถาปนิก ทำมาสักพักนึงก็ขอเอาสถาปนิกเก็บไว้ก่อน ก็ยังชอบอยู่นะ แต่ว่าเดี๋ยวออกมาทำอันนี้ก่อน
ลายเส้นที่วาดคือ “ลายเส้นแบบสถาปัตย์” ใช่มั้ย
เราลองมาวิเคราะห์ดูหลังจากที่ทำมาสักพัก และได้ยินหลายๆ คนบอก มันเป็นเส้นของคนที่มีพื้นฐานทางสถาปัตย์ แต่ว่าไม่ใช่เส้นแบบเด็กติวสถาปัตย์ หรือคนที่เรียนสถาปัตย์วาด แต่มันเป็นการผสมกับอะไรหลายอย่างๆ เช่น การ์ตูนที่เราอ่าน ศิลปินที่เราดู มันก็มีอิทธิพลต่อการใช้เส้น จนออกมากลายเป็นแบบนี้
ไม่เบื่อหรอ? เพราะลายเส้นแบบนี้ มันก็ไม่ได้หลีกหนีจากตอนที่เรียนเท่าไหร่
ถ้าพูดถึงแค่เส้นหรือสไตล์ ความเบื่อมันอาจจะเป็นแค่การที่เราต้องทำซ้ำไปเรื่อยๆ ก็มีบ้าง แต่ก็จะพยายามทำอะไรใหม่ๆ หรือหาแรงบันดาลใจใหม่ๆ อยู่ตลอด
อยู่ที่ Content (เนื้อหา) ของสิ่งที่วาดด้วยใช่มั้ย
พอมันเป็น Urban Sketch เนี่ย นอกจาก Content (เนื้อหา) ของมัน ซึ่งก็คือ “เมือง” มันก็จะมีเรื่องของ Context (บริบท) เช่น อากาศ, ควัน, คน, แดด, ลม, ฝน ทุกอย่างมันมีผลหมด รวมถึงเวลาด้วย ถ้ามีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ก็อาจจะได้แค่ใช้ดินสอแล้วลงสีเลย ซึ่งอันนี้มันไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเรานะ มันคือเสน่ห์ คือความสนุก ว่าเราจะจัดการยังไง หรือบางทีพอมันเป็นอุบัติเหตุ เช่น ฝนตกลงรูปเรา เราก็ไม่ได้ร้อนใจ เราก็เอ้อ ลงก็ลง (หัวเราะ) มันก็กลายเป็นรอยด่างในรูป ซึ่งแฮปปี้ที่มี เราโอเคกับมัน
แล้วคิดว่ามันแตกต่างกับการถ่ายรูปยังไง
มันคือการบันทึกเหมือนกัน แต่มันต่างกันที่การวาดภาพกว่าจะได้รูปนึงมันนาน มันต้องผ่านเวลา ชั่วระยะเวลานึง แต่นั่นมันทำให้เราสามารถบันทึกเรื่องราวพวกนั้นกลับลงไปในรูปได้ ผ่านเส้น ผ่านการใช้สี เวลาที่เรากลับมาดูรูปนี้อีกครั้ง เราจะจำได้หมดเลย ว่าระหว่างที่เราวาดมันมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เราว่ามันเป็นเสน่ห์ มันคือบันทึกที่มันไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดหรือการเขียนอะไรเลย แค่เปิดมามันก็จำได้หมดแล้ว
ระหว่างมีเวลาในการวาดเยอะๆ กับวาดเร็วๆ ชอบอันไหนมากกว่ากัน
แล้วแต่จังหวะเลย แต่ก่อนจะชอบอะไรที่มันได้ใส่รายละเอียดเยอะๆ เพราะเป็นคนบ้ารายละเอียด เวลาเห็นพวกหน้าต่างหรือลายฉลุ อะไรที่มันละเอียด จะชอบเขียนมาก หลังๆ จะชอบอะไรที่เรารู้สึกว่าเราปล่อยมันออกมาได้อย่างมีสมดุลระหว่างดีเทลกับการเว้นพื้นที่สีขาว การปล่อยสี การลดเส้นให้น้อยลง
แล้วการออกไปวาดรูปข้างนอกแต่ละครั้ง มันให้อะไรบ้าง
มันทำให้เราเป็นคนช่างสังเกตนะ ไปไหนมาไหนเราก็จะมอง ตรงไหนน่าวาด ผ่านตรงไหนก็จะจำว่าตรงนี้ มีไอนี่ ไอนี่ แล้วพอเวลาไปวาด เวลานั่งอยู่ตรงนั้นก็จะสังเกตว่ามันมีอะไรบ้าง ก็จะรู้จักมอง รู้จักสังเกตมากขึ้น สังเกตเมืองที่เราอยู่ สังเกตอะไรรอบตัวมากขึ้น
อย่างงี้ก็เป็นคนชอบเดินทางล่ะสิ
แต่ก่อนชอบพอสมควรนะ (หัวเราะ) หลังๆ ก็แล้วแต่โอกาส ให้ไปก็ไป แต่ว่าส่วนใหญ่ก็ติดงาน ก็ยังไม่ได้ว่างไปเยอะแยะขนาดนั้น แต่ชอบเวลาเดินทาง ก็จะคิดไว้เลยว่าจะเอาอันนี้ไปวาดแน่นอน มันจะได้อะไรกลับมาแน่นอน
ต้องมีโมเมนท์แบบนั่งรถอยู่ แล้วหยิบสมุด หยิบปากกาขึ้นมาวาดใช่มั้ย
มี! รถเมล์ อย่างที่รู้ว่าบ้านเรามันรถติด งั้นทำอะไรที่มันแก้เบื่อ ทำให้รู้สึกว่ารถไม่ติด อ่ะ งั้นวาดรูปนี่แหละ แต่พอเริ่มหยิบขึ้นมา รถก็จะขยับละ ตอนแรกติดนานมาก แต่พอเราเริ่มหยิบขึ้นมาปุ๊ป รถขยับปั๊ป พอเริ่มวาดมันจะถึงที่เร็วมาก (อ่าว..)
แล้วก่อนที่จะมาวาดเมือง อินกับอย่างอื่นมาก่อนมั้ย
ไม่เลย เราเริ่มจากเมืองเลย เมืองมันเป็น Content ที่มันกว้าง พอเป็นเมือง มันก็จะโยงไปถึงอาหาร, คน, สัตว์เลี้ยง อะไรก็ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราวาดได้ทุกอย่างนะ เราแค่สนใจในเมืองมากที่สุด เพราะว่าพื้นฐานจากการเรียนคณะสถาปัตย์ฯ มา
เชิญชวนให้คนมาดูงานนี้หน่อย
มา! มาหน่อยเถอะ เชิญชวนใครไม่ค่อยเป็น ก็อยากให้มานะ Exhibition ชื่อ “Moments in Bangkok” จัดที่ร้าน Dialogue Coffee and Gallery ถนนพระสุเมรุ วันที่ 14 ก.ค. – 31 ส.ค. ร้านเปิด 11 โมงถึง 4 ทุ่ม แต่มาก่อน 2 ทุ่มดีกว่า นั่งเรือมาลงท่าเรือผ่านฟ้าก็ได้
แล้วทำไมต้องเป็นเกาะรัตนโกสินทร์ล่ะ
อันนี้เป็นย่านที่เราผูกพันที่สุด เราเรียนมัธยมแถวนี้ พอเรียนสถาปัตย์ฯ เราก็เรียนสถาปัตย์ฯ ไทย เราก็ต้องมาดูวัดแถวนี้บ่อยๆ พอจบมาก็ยังต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในร้านกาแฟแถวนี้ อ่านหนังสือ ชีวิตเรามันมีฉากหลังเป็นพวกนี้หมดเลย เราเห็นเสน่ห์ในตัวของแถวๆ นี้ เยอะมาก ก็เลยอยากเชิญให้มาเห็นเสน่ห์ของเกาะรัตนโกสินท์ด้วยกัน แล้วก็นอกจากเสน่ห์ของตัวเมืองเองแล้วเนี่ย ยังอยากให้เห็นเสน่ห์ของการบันทึกภาพหรือการวาดด้วย
ถ้ามีคนที่มาเห็นงานเรา แล้วอยากวาดได้แบบนี้บ้าง แต่ไม่ได้เรียนมา จะเริ่มยังไงดี
ก็ลองวาดเลย อย่าพยายามไปหาข้ออ้างให้ตัวเอง จนมันไม่ได้ทำสักที อย่าไปติดกับทฤษฎีอะไรเยอะเกินไป ถ้าเราชอบอะไรแล้ว เดี๋ยวเราจะหาเวลาให้มันเอง ถ้าอยากวาดก็วาดก่อน พอเริ่มแล้วมันถึงจะเห็นปัญหาว่าเราติดอะไร เราอยากรู้เรื่องตรงไหนเพิ่ม อย่าไปกลัวว่าจะวาดไม่สวย ยิ่งกลัวมันจะยิ่งวาดไม่สวย อย่างเรา เราเริ่มจากการที่เราหลงตัวเองว่าเราเป็นคนวาดรูปสวย ซึ่งถ้ากลับไปดูรูปตอนนั้น ก็จะตกใจเหมือนกัน ว่าทำไมมีความมั่นใจได้ขนาดนั้น มันก็เลยพาตัวให้วาดเยอะขึ้น โพสต์เยอะขึ้น โพสต์อวดคนอื่นว่าเราวาดรูป เราก็จะได้คอมเมนท์เพื่อจะได้ปรับปรุงฝีมือ แล้วก็ต้องดูเยอะๆ ดูคนอื่นที่เขาวาด พยายามเอาตัวเองไปอยู่ในสภาพแวดล้อมของรูปวาด หรือคนที่วาดรูป มันจะได้ตื่นมาก็เห็นอยู่ตลอด ไม่ใช่ว่าเราอยากวาดรูปเป็น แต่เราไม่ทำอะไรเลย แล้วเมื่อไหร่มันจะวาดรูปเป็น
คนวาดเมือง The Exhibition ตอน “Moments in Bangkok”by Louis Sketcher14 July – 31 August 2018
มีงานเปิดนิทรรศการในวันเสาร์ที่ 14 กรกฎาคมนี้ ตั้งแต่เวลา 19.00 น. ณ Dialogue Coffee and Gallery
ไปทำความรู้จักสถานที่ใหม่ๆ ของย่านเก่าในกรุงเทพฯ ไปสัมผัสแง่มุมใหม่ๆ ในเมืองของพวกเราบริเวณเกาะรัตนโกสินทร์ ผ่านภาพวาดที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของลายเส้นและสีน้ำ
คุณหลุยส์ยังชวนทุกคน ออกไปเดินวาดรูปด้วยกันอีกด้วยนะ ใครอยากไปเดินสัมผัสบรรยากาศของย่านรัตนโกสินทร์ พร้อมวาดรูปไปกับเขา ก็คอยติดตามข่าวสารของกิจกรรมได้ที่เพจ Louis Sketcher หรือหน้าอีเว้นท์ คนวาดเมือง The Exhibition ได้เลย
_
ขอขอบคุณสถานที่Dialogue Coffee and Gallery
Story : Black Jiracheep / Photo : Dararat Ruengsri / Internship : Pinchanok Raksaphram
